Tuesday 20 February 2018
Sunday 18 February 2018
Great grey shrike (Lanius excubitor) Linnaeus, 1758- Διπλοκεφαλάς - Cyprus
The bird is the nominate Great Grey Shrike excubitor . This is the first record of the nominate Great Grey Shrike in Cyprus
The great grey shrike, northern grey shrike, or northern shrike (Lanius excubitor) is a large songbird species in the shrike family (Laniidae). It forms a superspecies with its parapatric southern relatives, the southern grey shrike (L. meridionalis), the Chinese grey shrike (L. sphenocerus) and the loggerhead shrike (L. ludovicianus). Within the great grey shrike species itself, there are two subspecies. Males and females are similar in plumage, pearly grey above with a black eye-mask and white underparts.
Breeding takes place generally north of 50° northern latitude in northern Europe and Asia. Most populations migrate south in winter to temperate regions. The great grey shrike is carnivorous, with rodents making up over half its diet.
The great grey shrike occurs throughout most temperate and subarctic regions of the Northern Hemisphere. Generally, its breeding range is limited to areas north of 50° northern latitude in Eurasia. In the high mountains of the Altai-Tian Shan region, it ranges south perhaps as far as 42° northern latitude. Its northern limit is generally 70° northern latitude. It is only found as a vagrant in Iceland, the British Isles, the Mediterranean region (excluding the Iberian Peninsula and perhaps Romania but including Cyprus), and Korea. There do not appear to be breeding records from the entire Kamchatka Peninsula; in Switzerland, the present day Czech Republic and southern Germany small populations were found in the mid-20th century but have declined or even disappeared since then.
Except for the subspecies bianchii which is largely all-year resident, and subspecies excubitor in the temperate European parts of its range with their mild maritime climate, the species is a short-distance migrant. The migrations are triggered by scarcity of food and therefore, according to prey population levels, the winter range might little extend south beyond the breeding range, or be entirely parapatric to it. The populations of the Central Asian mountains mostly migrate downslope rather than southwards. Females are more prone to migration than males; they do not appear to migrate, on average, longer or shorter distances than males, and consequently are the dominant sex in many parts of the winter range. Birds leave for winter quarters a more or less short time after breeding – July to October, with most birds staying to September – and return to nest mainly in March/April, but some only arrive in May. In recent decades, the number of birds remaining on the breeding grounds all year has been noted to increase e.g. in Fennoscandia, whereas for example borealis seems to be as rare a winter visitor in northern Ohio as it was a century ago.
The preferred habitat is generally open grassland, perhaps with shrubs interspersed, and adjacent lookout points. These are normally trees – at forest edges in much of the habitat, but single trees or small stands at the taiga-tundra border. In steppe, it will utilize any isolated perch, be it fence posts, power lines or rocks. In general, some 5–15 perching sites per hectare habitat seem to be required. It avoids low grassland with no lookouts and nesting opportunities (trees or large shrubs), as well as dense forest with no hunting ground. Apart from grassland, the birds will utilize a variety of hunting habitats, including bogs, clearings or non-industrially farmed fields. Breeding birds appear to have different microhabitat desires, but little detail is known yet
From https://en.wikipedia.org/wiki/Great_grey_shrike
INTRODUCTION:
Like other Laniidae, the Great Grey Shrike has highly specialized feeding behaviour, unique among passerines. Its scientific name means “sentinel butcher”, referring to this behaviour.
It hunts by watching for prey from high, exposed perches. Once it is detected, the bird drops down on to it after a brief hovering. These prey, both large insects and small vertebrates, are killed with the strong, hooked bill. Then, the victim is impaled on thorns or barbed wire used as meat hooks. The Great Grey Shrike kills a large variety of prey, including small mammals and birds, various small vertebrates and invertebrates and large insects.
The Great Grey Shrike is not currently globally threatened throughout the wide range in Northern Hemisphere, in North America and Eurasia. Seven subspecies share this large territory.
DESCRIPTION OF THE BIRD:
Biometrics:
Length: 24-25 cm
Weight: 48-80 g
The Great Grey Shrike adult has pale grey upperparts with variable bluish wash, including top of head and nape to lower back. Rump and uppertail-coverts are pale grey too, but slightly paler. The upperwing is black with white bar across primary bases, and a smaller white patch at secondary bases. Flight feathers and tertials have white tips. The scapulars are white. The long, graduated tail is black with white outer rectrices.
The underparts are white, including chin and throat. The bird may have a weak pink tinge on breast in fresh plumage.
On the head, we can see a narrow black mask extending from bill base through lores and eyes to rear of ear-coverts. There is a very narrow, white supercilium, sometimes absent.
The strong, hooked bill is black. The eyes are dark brown. Legs and feet are blackish.
Male and female are similar, but males have more contrasting markings than females. The female may show a weak barring on the breast. She is usually slightly duller.
The juvenile is usually browner than adults, with indistinct vermiculations on upperparts and underparts. In autumn, it resembles adult female, but it retains some weak barring on breast and flanks, and pale-edged greater coverts.
Immature
SUBSPECIES AND RANGE:
The Great Grey Shrike has seven subspecies that differ in plumage and body size.
L.e. borealis breeds in NE Canada. It is present in S Canada and most of W and C USA outside breeding season.
This race is similar to nominate with more conspicuous white supercilium, less white on upperwings and greyer underparts densely vermiculated dark. The juvenile is darker and browner than nominate.
L.e. excubitor (described above) breeds in N, C and NE Europe, E to NW Siberia. Present outside breeding season in S Scandinavia, Britain, W and S France, E to Asia Minor, Caucasus and Transcaspia.
L.e. sibiricus breeds in C and E Siberia, E to Kolyma Basin, Anadyrland and Chukotsk Peninsula, S to L Baikal, N Mongolia and SE Russia. It winters in SC Siberia, Mongolia, NE China and Ussuriland.
This race has ochre tinge above and some vermiculations below.
L.e. homeyeri breeds in SE Europe and SW Siberia. It winters in SW and C Asia.
This one is paler than nominate, with mostly whitish rump and uppertail-coverts. The supercilium is more conspicuous. There is more extent of white in wings and tail.
L.e. mollis breeds in CS Russia and NW Mongolia. Outside breeding season, it occurs in N China too.
This race is darker than “sibiricus” and has smaller white wing patch, buffer underparts with more vermiculations.
L.e. funereus occurs in E Kazakhstan and S Tien Shan.
This one is the largest. It is darker than “mollis” with more heavily vermiculated underparts.
L.e. bianchii breeds on Sakhalin Island and Kuril Islands. It winters in N Japan (Hokkaido).
This race is small, similar to “sibiricus” but paler and greyer, and less vermiculated below.
HABITAT:
The Great Grey Shrike frequents various types of open areas where it breeds, from semi-desert to farmland, heathland, scrub, bogs, and partly forested tundra and coastal dunes, all with scattered trees, scrub and bushes used as perches from which they hunt.
Outside breeding season, it can be found in similar habitats, but with more meadows.
From http://www.oiseaux-birds.com/card-great-grey-shrike.html
Photos and video alaminos 18/2/2018 by George Konstantinou
The great grey shrike, northern grey shrike, or northern shrike (Lanius excubitor) is a large songbird species in the shrike family (Laniidae). It forms a superspecies with its parapatric southern relatives, the southern grey shrike (L. meridionalis), the Chinese grey shrike (L. sphenocerus) and the loggerhead shrike (L. ludovicianus). Within the great grey shrike species itself, there are two subspecies. Males and females are similar in plumage, pearly grey above with a black eye-mask and white underparts.
Breeding takes place generally north of 50° northern latitude in northern Europe and Asia. Most populations migrate south in winter to temperate regions. The great grey shrike is carnivorous, with rodents making up over half its diet.
The great grey shrike occurs throughout most temperate and subarctic regions of the Northern Hemisphere. Generally, its breeding range is limited to areas north of 50° northern latitude in Eurasia. In the high mountains of the Altai-Tian Shan region, it ranges south perhaps as far as 42° northern latitude. Its northern limit is generally 70° northern latitude. It is only found as a vagrant in Iceland, the British Isles, the Mediterranean region (excluding the Iberian Peninsula and perhaps Romania but including Cyprus), and Korea. There do not appear to be breeding records from the entire Kamchatka Peninsula; in Switzerland, the present day Czech Republic and southern Germany small populations were found in the mid-20th century but have declined or even disappeared since then.
Except for the subspecies bianchii which is largely all-year resident, and subspecies excubitor in the temperate European parts of its range with their mild maritime climate, the species is a short-distance migrant. The migrations are triggered by scarcity of food and therefore, according to prey population levels, the winter range might little extend south beyond the breeding range, or be entirely parapatric to it. The populations of the Central Asian mountains mostly migrate downslope rather than southwards. Females are more prone to migration than males; they do not appear to migrate, on average, longer or shorter distances than males, and consequently are the dominant sex in many parts of the winter range. Birds leave for winter quarters a more or less short time after breeding – July to October, with most birds staying to September – and return to nest mainly in March/April, but some only arrive in May. In recent decades, the number of birds remaining on the breeding grounds all year has been noted to increase e.g. in Fennoscandia, whereas for example borealis seems to be as rare a winter visitor in northern Ohio as it was a century ago.
The preferred habitat is generally open grassland, perhaps with shrubs interspersed, and adjacent lookout points. These are normally trees – at forest edges in much of the habitat, but single trees or small stands at the taiga-tundra border. In steppe, it will utilize any isolated perch, be it fence posts, power lines or rocks. In general, some 5–15 perching sites per hectare habitat seem to be required. It avoids low grassland with no lookouts and nesting opportunities (trees or large shrubs), as well as dense forest with no hunting ground. Apart from grassland, the birds will utilize a variety of hunting habitats, including bogs, clearings or non-industrially farmed fields. Breeding birds appear to have different microhabitat desires, but little detail is known yet
From https://en.wikipedia.org/wiki/Great_grey_shrike
INTRODUCTION:
Like other Laniidae, the Great Grey Shrike has highly specialized feeding behaviour, unique among passerines. Its scientific name means “sentinel butcher”, referring to this behaviour.
It hunts by watching for prey from high, exposed perches. Once it is detected, the bird drops down on to it after a brief hovering. These prey, both large insects and small vertebrates, are killed with the strong, hooked bill. Then, the victim is impaled on thorns or barbed wire used as meat hooks. The Great Grey Shrike kills a large variety of prey, including small mammals and birds, various small vertebrates and invertebrates and large insects.
The Great Grey Shrike is not currently globally threatened throughout the wide range in Northern Hemisphere, in North America and Eurasia. Seven subspecies share this large territory.
DESCRIPTION OF THE BIRD:
Biometrics:
Length: 24-25 cm
Weight: 48-80 g
The Great Grey Shrike adult has pale grey upperparts with variable bluish wash, including top of head and nape to lower back. Rump and uppertail-coverts are pale grey too, but slightly paler. The upperwing is black with white bar across primary bases, and a smaller white patch at secondary bases. Flight feathers and tertials have white tips. The scapulars are white. The long, graduated tail is black with white outer rectrices.
The underparts are white, including chin and throat. The bird may have a weak pink tinge on breast in fresh plumage.
On the head, we can see a narrow black mask extending from bill base through lores and eyes to rear of ear-coverts. There is a very narrow, white supercilium, sometimes absent.
The strong, hooked bill is black. The eyes are dark brown. Legs and feet are blackish.
Male and female are similar, but males have more contrasting markings than females. The female may show a weak barring on the breast. She is usually slightly duller.
The juvenile is usually browner than adults, with indistinct vermiculations on upperparts and underparts. In autumn, it resembles adult female, but it retains some weak barring on breast and flanks, and pale-edged greater coverts.
Immature
SUBSPECIES AND RANGE:
The Great Grey Shrike has seven subspecies that differ in plumage and body size.
L.e. borealis breeds in NE Canada. It is present in S Canada and most of W and C USA outside breeding season.
This race is similar to nominate with more conspicuous white supercilium, less white on upperwings and greyer underparts densely vermiculated dark. The juvenile is darker and browner than nominate.
L.e. excubitor (described above) breeds in N, C and NE Europe, E to NW Siberia. Present outside breeding season in S Scandinavia, Britain, W and S France, E to Asia Minor, Caucasus and Transcaspia.
L.e. sibiricus breeds in C and E Siberia, E to Kolyma Basin, Anadyrland and Chukotsk Peninsula, S to L Baikal, N Mongolia and SE Russia. It winters in SC Siberia, Mongolia, NE China and Ussuriland.
This race has ochre tinge above and some vermiculations below.
L.e. homeyeri breeds in SE Europe and SW Siberia. It winters in SW and C Asia.
This one is paler than nominate, with mostly whitish rump and uppertail-coverts. The supercilium is more conspicuous. There is more extent of white in wings and tail.
L.e. mollis breeds in CS Russia and NW Mongolia. Outside breeding season, it occurs in N China too.
This race is darker than “sibiricus” and has smaller white wing patch, buffer underparts with more vermiculations.
L.e. funereus occurs in E Kazakhstan and S Tien Shan.
This one is the largest. It is darker than “mollis” with more heavily vermiculated underparts.
L.e. bianchii breeds on Sakhalin Island and Kuril Islands. It winters in N Japan (Hokkaido).
This race is small, similar to “sibiricus” but paler and greyer, and less vermiculated below.
HABITAT:
The Great Grey Shrike frequents various types of open areas where it breeds, from semi-desert to farmland, heathland, scrub, bogs, and partly forested tundra and coastal dunes, all with scattered trees, scrub and bushes used as perches from which they hunt.
Outside breeding season, it can be found in similar habitats, but with more meadows.
From http://www.oiseaux-birds.com/card-great-grey-shrike.html
Photos and video alaminos 18/2/2018 by George Konstantinou
Saturday 17 February 2018
Biggest Full Moon (Supermoon) of 10/8/2014 - Υπερ-πανσέληνος 2014 - Video - Cyprus
Video Geri 10/8/2014 by George Konstantinou
In comparison to other full moons, supermoons can be up to 14 percent closer and 30 percent brighter, according to NASA. In addition, the August 2014 supermoon will become full during the same hour that the moon comes closest to the Earth (lunar perigee), meaning it will outshine other full moons that have fallen on the same day as the lunar perigee.
From https://www.huffingtonpost.com/2014/08/08/supermoon-august-2014-how-to-see_n_5659215.html
Infographic by Jan Diehm for The Huffington Post.
Στις 10 Αυγούστου θα χαρούμε ίσως την ομορφότερη πανσέληνο του έτους, καθώς το ολόγιομο φεγγάρι θα φαντάζει πιο εντυπωσιακό από ό,τι συνήθως στον ουρανό.
Αφ’ ενός διότι τον Αύγουστο, όταν η Σελήνη μεσουρανεί (άρα βρίσκεται στο μέγιστο ύψος της πάνω από τον ορίζοντα) δεν φτάνει πολύ ψηλά. Το φως της φτάνει τότε στα μάτια μας διασχίζοντας μεγαλύτερο πάχος της ατμόσφαιρας.
Κατά τη διαδρομή του απορροφάται το κυανό χρώμα του, ενώ το κόκκινο διαπερνά την ατμόσφαιρα και έτσι αντικρίζουμε πιο κοκκινωπό το φεγγάρι.
Αυτό που επιπλέον συμβαίνει στις 10 Αυγούστου του 2014 είναι ότι η Σελήνη τυχαίνει να βρίσκεται στο πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη, το περίγειο, (απόσταση περίπου 354.000 χιλιομέτρων από τον πλανήτη μας).
Οι δυο παραπάνω συνθήκες καθιστούν την παρατήρηση της πανσελήνου εντυπωσιακότερη από τις υπόλοιπες πανσελήνους του έτους. Θα έχουμε λοιπόν πανσέληνο στις 21.10′. Το φεγγάρι θα ανατείλει περίπου 15 λεπτά πριν από τη δύση του ηλίου και θα φτάσει στο μέγιστο ύψος του μία ώρα περίπου μετά τα μεσάνυχτα.
From https://physicsgg.me/2014/08/09/%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81-
%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%82-2014/
In comparison to other full moons, supermoons can be up to 14 percent closer and 30 percent brighter, according to NASA. In addition, the August 2014 supermoon will become full during the same hour that the moon comes closest to the Earth (lunar perigee), meaning it will outshine other full moons that have fallen on the same day as the lunar perigee.
From https://www.huffingtonpost.com/2014/08/08/supermoon-august-2014-how-to-see_n_5659215.html
Στις 10 Αυγούστου θα χαρούμε ίσως την ομορφότερη πανσέληνο του έτους, καθώς το ολόγιομο φεγγάρι θα φαντάζει πιο εντυπωσιακό από ό,τι συνήθως στον ουρανό.
Αφ’ ενός διότι τον Αύγουστο, όταν η Σελήνη μεσουρανεί (άρα βρίσκεται στο μέγιστο ύψος της πάνω από τον ορίζοντα) δεν φτάνει πολύ ψηλά. Το φως της φτάνει τότε στα μάτια μας διασχίζοντας μεγαλύτερο πάχος της ατμόσφαιρας.
Κατά τη διαδρομή του απορροφάται το κυανό χρώμα του, ενώ το κόκκινο διαπερνά την ατμόσφαιρα και έτσι αντικρίζουμε πιο κοκκινωπό το φεγγάρι.
Αυτό που επιπλέον συμβαίνει στις 10 Αυγούστου του 2014 είναι ότι η Σελήνη τυχαίνει να βρίσκεται στο πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη, το περίγειο, (απόσταση περίπου 354.000 χιλιομέτρων από τον πλανήτη μας).
Οι δυο παραπάνω συνθήκες καθιστούν την παρατήρηση της πανσελήνου εντυπωσιακότερη από τις υπόλοιπες πανσελήνους του έτους. Θα έχουμε λοιπόν πανσέληνο στις 21.10′. Το φεγγάρι θα ανατείλει περίπου 15 λεπτά πριν από τη δύση του ηλίου και θα φτάσει στο μέγιστο ύψος του μία ώρα περίπου μετά τα μεσάνυχτα.
From https://physicsgg.me/2014/08/09/%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81-
%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%82-2014/
Friday 16 February 2018
Lesser searcher beetle or caterpillar-hunter - Calosoma inquisitor (Linnaeus, 1758) - Cyprus
Family: Carabidae
Calosoma inquisitor (the lesser searcher beetle or caterpillar-hunter) is a species of ground beetle. The species is found in northern Africa, Europe (northward to southern Scandinavia) and East to Asia Minor, Iran and the Caucasus, with isolated populations in eastern Siberia and Japan.
The imagines are predatory on various insects and their larvae, especially, feed on Lepidoptera larvae. They can fly well and are found not only on the ground, but also in bushes and on trees. In case of danger the beetle can fall and then threaten by lifting up the front body and spreading the mandibles. The females lay about 50 eggs. The hatching larvae are also predatory and develop very quickly. They're in the ground. The beetles emerge in June, but still linger in a diapause until next spring in the ground.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Calosoma_inquisitor
Photos Pomos 10/2/2018 by George Konstantinou
Thursday 15 February 2018
Wednesday 14 February 2018
Vicia hybrida L.- Cyprus
Vicia is a genus of about 140 species of flowering plants that are part of the legume family (Fabaceae), and which are commonly known as vetches. Member species are native to Europe, North America, South America, Asia and Africa. Some other genera of their subfamily Faboideae also have names containing "vetch", for example the vetchlings (Lathyrus) or the milk-vetches (Astragalus). The broad bean (Vicia faba) is sometimes separated in a monotypic genus Faba; although not often used today, it is of historical importance in plant taxonomy as the namesake of the order Fabales, the Fabaceae and the Faboideae. The tribe Vicieae in which the vetches are placed is named after the genus' current name. Among the closest living relatives of vetches are the lentils (Lens) and the true peas (Pisum). From https://en.wikipedia.org/wiki/ViciaPhotos 15/2/2015 by George Konstantinou
Tuesday 13 February 2018
Τα απολιθώματα της Κύπρου γράφουν ιστορία (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 11/2/2018
See also
Άρθρα του Γιώργου Κωνσταντίνου (162) στην εφημερίδα Πολίτης – George Konstantinou Articles at Politis newspaper from 24/9/2017 – 1/11/2020
Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου
Τα απολιθώματα είναι υπολείμματα από φυτά και ζώα που έζησαν στο παρελθόν, βρίσκονται κλεισμένα μέσα σε ιζήματα και έχουν ηλικία πέραν των 10.000 χρόνων. Αυτά μπορεί να είναι ολόκληρος ο σκελετός του οργανισμού, τμήμα του, τα ίχνη του ακόμα και το αποτύπωμά του. Η επιστήμη που μελετά τα απολιθώματα ονομάζεται παλαιοντολογία και θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες επιστήμες διότι η μελέτη των απολιθωμάτων βοήθα στην κατανόηση της εξέλιξης της ζωής στον πλανήτη μας. Επίσης τα απολιθώματα μας δίνουν πληροφορίες για τα ζώα και τα φυτά που έζησαν πριν εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή τα είδη που υπήρχαν και εξαφανίστηκαν και γιατί, καθώς και πώς έχουν εξελιχθεί οι οργανισμοί αυτοί διά μέσου των εκατομμυρίων χρόνων. Μπορούμε επίσης μέσω των απολιθωμάτων να κατανοήσουμε τις κλιματολογικές αλλαγές κατά τη διάρκεια της γεωλογικής ιστορίας της Γης.
Ιστορία του νησιού μας
Στην Κύπρο τα απολιθώματα αποτελούν ολόκληρη την ιστορία του νησιού μας, καθώς μας έδωσαν και θα μας δώσουν ακόμα πολύ σημαντικές πληροφορίες για το μακρινό παρελθόν του τόπου μας. Η Κύπρος είναι ένα ωκεάνιο νησί και ποτέ δεν συνδεόταν με άλλη γειτονική χώρα και όλα ξεκίνησαν πριν αρκετά εκατομμύρια χρόνια όταν η Αφρικανική και Ευρασιατική πλάκα άρχισαν να κινούνται η μια αντίθετα της άλλης με αποτέλεσμα να συγκρουστούν. Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν η ανύψωση του υποθαλάσσιου εδάφους και η εμφάνιση της πρώτης ξηράς που ήταν η ψηλότερη κορυφή του Τροόδους και κατόπιν της ψηλότερης κορυφής του Πενταδάκτυλου. Η διαδικασία της ανάδυσης της Κύπρου από τη θάλασσα όπως την ξέρουμε σήμερα διήρκεσε εκατομμύρια χρόνια με αποτέλεσμα θαλάσσιοι οργανισμοί να βρεθούν στην ξηρά και να κλειστούν μέσα σε ιζήματα όπως αχινοί, κοχύλια, καβούρια, δόντια καρχαριών, κόκαλα φάλαινας, ψάρια, θαλάσσια φυτά όπως ποσειδώνια και πολλά άλλα είδη. Τα απολιθώματα αυτά ανήκουν σε διαφορετικές χρονολογικές περιόδους με διαφορά χιλιάδων και εκατομμυρίων χρόνων. Αμέσως μετά την εμφάνιση της πρώτης ξηράς του Τροόδους και Πενταδάκτυλου άρχισε και η εποίκιση με είδη χλωρίδας και πανίδας και πολλά είδη από αυτά σήμερα δεν υπάρχουν λόγω δραματικών κλιματολογικών αλλαγών ή από ανθρώπινες δραστηριότητες όπως το πιθανό ανελέητο κυνήγι μέχρι αφανισμού των ιπποπόταμων και ελεφάντων που ζούσαν στον τόπο μας. Οι πολλές κλιματολογικές αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση εκατοντάδων θαλάσσιων ειδών και αντικατάσταση με άλλα πιο ανθεκτικά είδη και αυτός είναι ο λόγος που βρίσκουμε θαλάσσια απολιθώματα εκατοντάδων διαφορετικών ειδών. Η κλιματολογική αλλαγή που ζούμε τώρα έχει ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία της αντικατάστασης των υπαρχόντων ειδών της Μεσογείου με νέα είδη από την Ερυθρά θάλασσα.
Στις κορυφές βουνών
Απολιθώματα κοχυλιών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών μπορούμε να δούμε σε ολόκληρη την Κύπρο από το ύψος της θάλασσας μέχρι και τις κορυφές βουνών και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τόσο καλά διατηρημένα που αν και είναι χιλιάδων ή εκατομμυρίων ετών μοιάζουν με σημερινά. Φυσικά για το πόσο καλά είναι διατηρημένο ένα απολίθωμα συνυπάρχουν πολλοί παράγοντες.
Στην περιοχή Τσερίου έχουμε βρει σε εννέα διαφορετικά σημεία κόκαλα από τεράστιες φάλαινες, καθώς και δόντια από πέντε διαφορετικά είδη καρχαριών.
Σε άλλες περιοχές κοντά στη Λευκωσία έχουμε βρει απολιθωμένους αχινούς που έχουν ακόμα τα αγκάθια τους και που αυτό είναι αποτέλεσμα ενός αρχέγονου τσουνάμι που τους έθαψε ζωντανούς. Επίσης στη Λευκωσία έχουμε βρει μέσα σε ιζήματα τέλεια διατηρημένα ψάρια. Κοραλλιογενείς ύφαλοι στην Αντρολύκου και στο Κάβο Γκρέκο ηλικίας πέραν των είκοσι εκατομμυρίων ετών με είδη κοραλλιών που ζουν σε τροπικά νερά υποδεικνύουν μια τροπική περιοχή. Τα παλαιότερα σε ηλικία από όλα τα απολιθώματα που βρίσκουμε στην Κύπρο έχουν οι αμμωνίτες και μερικά άλλα είδη θαλάσσιων κοχυλιών και έχουν ηλικία πέραν των 200 εκατομμυρίων ετών και ήρθαν στην Κύπρο μαζί με αλλόχθονα πετρώματα μεταφερόμενα από την αφρικανική τεκτονική πλάκα.
Τα φυτικά απολιθώματα που συναντούμε στην Κύπρο είναι μικρά κομμάτια ξύλου κλεισμένα μέσα σε ιζήματα, απολιθωμένα φύλλα και καρπούς δέντρων ως επί το πλείστον κουκουνάρια από διάφορα είδη κωνοφόρων δέντρων. Εκπληκτικά είναι τα τεράστια απολιθωμένα κουκουνάρια που βρέθηκαν σε μια περιοχή στους πρόποδες του Τροόδους και ανήκουν σε ένα άγνωστο είδος κωνοφόρου που έζησε στην Κύπρο και εξαφανίστηκε πριν 1,8 εκατομμύρια χρόνια. Κάρβουνα εκατομμυρίων ετών που έχουν βρεθεί αρκετά μέτρα κάτω από το έδαφος υποδεικνύουν αρχέγονες πυρκαγιές που ήταν αποτέλεσμα κεραυνών. Γενικά τα φυτικά απολιθώματα υποδεικνύουν μια Κύπρο καταπράσινη με απέραντα δάση παντού.
Τα απολιθώματα θηλαστικών που βρέθηκαν μέχρι στιγμής στην Κύπρο είναι νάνοι ελέφαντες, νάνοι ιπποπόταμοι, ένα είδος μοσχογαλής και διάφορα είδη τρωκτικών. Έχουν βρεθεί επίσης κόκαλα από αρπαχτικά πουλιά, από χελώνα ξηράς και χελώνα νερού.
Επιστημονική έρευνα
Οι συλλογές που κατέχει η οικογένειά μου είναι το αποτέλεσμα της αγάπης μας προς την κυπριακή φύση, 35 χρόνων κόπου και μόχθου και που αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη διάσωση της φυσικής μας κληρονομιάς που μέχρι τώρα λεηλατείται από ξένους χωρίς κανένα εμπόδιο. Αναφέρω επίσης ότι το 90% της συλλογής των απολιθωμάτων προέρχεται από χώρους που τώρα έχουν καταστραφεί από οικιστική και βιομηχανική ανάπτυξη. Με τις συλλογές αυτές μπορεί να δημιουργηθεί ένα τεράστιο κυπριακό μουσείο φυσικής ιστορίας, που με τη συνεργασία και βοήθεια των δικών μας πανεπιστήμιων θα αποκτήσουμε αυτό που χρειάζεται ο τόπος μας.
Μπορούν να αξιοποιηθούν σε ένα μουσείο με δείγματα μοναδικά παγκοσμίως. Ταυτόχρονα, θα καταστήσουν το μουσείο κέντρο για επιστημονική έρευνα, μια και θα είναι το μόνο μουσείο φυσικής ιστορίας στην Κύπρο, με μια τόσο τεράστια και μοναδική συλλογή.
Μουσεία φυσικής ιστορίας υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου
Οι νέοι μας, μαθητές δημοτικών και γυμνασίων, φοιτητές, τουρίστες καθώς και εκπαιδευτικοί, αλλά και το ευρύτερο κοινό, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την αξιοθαύμαστη, σπάνια και μοναδική φυσική κληρονομιά του τόπου μας. Μέσα από τη γνώση που θα πάρουν από τα εκθέματα, τις διαλέξεις και τα έντυπα θα μάθουν να αγαπούν και να προστατεύουν τη φυσική μας κληρονομιά και που αυτό σημαίνει πολιτισμός και πρόοδος. Όλα αυτά είναι τεράστιου επιστημονικού ενδιαφέροντος και θα προσελκύσουν πολλούς επιστήμονες από όλον τον κόσμο που με τις μελέτες και τα πορίσματά τους θα δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για τον τόπο μας και θα αναδείξουν την Κύπρο σε κέντρο σημαντικού επιστημονικού ενδιαφέροντος.
Ως πρόεδρος του συνδέσμου φυσικής κληρονομιάς και βιοποικιλότητας της Κύπρου έχω διοργανώσει μεγάλες εκθέσεις με τις συλλογές αυτές σε Λευκωσία και Λεμεσό διάρκειας ενός μηνός και με ελεύθερη είσοδο.
Μουσεία φυσικής ιστορίας υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου που αποτελούν πόλο έλξης τουριστών, αλλά και ντόπιων επισκεπτών καθώς και πηγή μάθησης.
Ένα κοντινό μας παράδειγμα είναι το μουσείο φυσικής ιστορίας της Κρήτης που λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία.
Στην Κύπρο έχουμε δύο αξιόλογα μουσεία, στην Αγία Νάπα το μουσείο Θάλασσας του Τορναρίτη-Πιερίδη και το μουσείο «Φώτος Φωτιάδης» στην Carlsberg στα Λατσιά, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, χρειαζόμαστε ένα εθνικό μουσείο με κρατική στήριξη και ερευνητικά κέντρα.
Χωρίς υπερβολή έχουμε στα χέρια μας την ιστορία της νήσου Κύπρου από τη γένεσή της πριν εκατομμύρια χρόνια.
Όποιος θέλει να δει τη συλλογή αυτή είναι ευπρόσδεκτος και μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο τηλέφωνο 96376823.
Πηγή: http://politis.com.cy/article/ta-apolithomata-tis-kiprou-grafoun-istoria-web-tv
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Saturday 10 February 2018
Dermestes intermedius Kalík, 1951 - Cyprus
Dermestes is a genus of beetles in the family Dermestidae, the skin beetles. The genus is distributed worldwide.The larvae of these beetles feed on dead and dried animal material, including dead bodies, dried meat and fish, and body parts such as bone, hair, skin, and feathers. They are cannibalistic on occasion. They are pests of museums, where they feed on specimens such as dried insects and stuffed animals. They may be useful in museum settings as well, where they are used to clean tissue from skeletons. Some species may play a role in forensic entomology when they are found on human corpses.
As of 2013 there are about 92 species
From https://en.wikipedia.org/wiki/Dermestes
Photos Athienou 9/2/2018 by George Konstantinou
Micrommata formosa Pavesi, 1878 - Cyprus
Micrommata is a genus of huntsman spiders with palaearctic distribution (other than M. darlingi, occurring in South Africa). The genus was first described by Pierre André Latreille in 1804Description
Male
Prosoma with deep brown, broad longitudinal band in median part, bordererd by light lines, sides light brown. Prosoma length: 3.2-3.7 mm. Legs light brown.Opisthosoma green, dorsum with a reddish brown median band.
Body length male: 6.7-8.1 mm
Female
Colouration as in males. Prosoma length: 3.7-4.4 mm.
Body length female: 9.0-12.5 mm
From https://araneae.unibe.ch/data/2927/Micrommata_formosa
Photos Athienou 9/2/2018 by George Konstantinou
Millipede - Pachyiulus flavipes (C. L. Koch, 1847) - Cyprus
Pachyiulus is a genus of julid millipedes
Pachyiulus flavipes is a species of millipede from Julidae family that can be found in Bulgaria, France, Greece, Italy, Romania, all states of former Yugoslavia and various European islands
Photos Koma tou Gialou by George Konstantinou
Pachyiulus flavipes is a species of millipede from Julidae family that can be found in Bulgaria, France, Greece, Italy, Romania, all states of former Yugoslavia and various European islands
Photos Koma tou Gialou by George Konstantinou
Millipede - The genus Tetrarthrosoma - Cyprus
Diplopoda - διπλόποδα
Photos and videos 7/2/2018 by George Konstantinou
Friday 9 February 2018
Thursday 8 February 2018
The Pillow Lavas of Cyprus
Photos at Mosfili 7/2/2018 by George Konstantinou
Pillow lavas are lavas that contain characteristic pillow-shaped structures that are attributed to the extrusion of the lava under water, or subaqueous extrusion. Pillow lavas in volcanic rock are characterized by thick sequences of discontinuous pillow-shaped masses, commonly up to one metre in diameter. They form the upper part of Layer 2 of normal oceanic crust.
Pillow lavas are commonly of basaltic composition, although pillows formed of komatiite, picrite, boninite, basaltic andesite, andesite, dacite or even rhyolite are known. In general the more intermediate (less rich in silica) the composition, the larger the pillows, due to the increase in viscosity of the erupting lava.
They occur wherever lava is extruded under water, such as along marine hotspot volcano chains and the constructive plate boundaries of mid-ocean ridges. As new oceanic crust is formed, thick sequences of pillow lavas are erupted at the spreading center fed by dykes from the underlying magma chamber. Pillow lavas and the related sheeted dyke complexes form part of a classic ophiolite sequence (when a segment of oceanic crust is thrust over the continental crust, thus exposing the oceanic segment above sea level).
The presence of pillow lavas in the oldest preserved volcanic sequences on the planet, the Isua and Barberton greenstone belts, confirms the presence of large bodies of water on the Earth's surface early in the Archean Eon. Pillow lavas are used generally to confirm subaqueous volcanism in metamorphic belts.
Pillow lavas are also found associated with some subglacial volcanoes at an early stage of an eruption.
They are created when magma reaches the surface but, as there is a large difference in temperature between the lava and the water, the surface of the emergent tongue cools very quickly, forming a skin. The tongue continues to lengthen and inflate with more lava, forming a lobe, until the pressure of the magma becomes sufficient to rupture the skin and start the formation of a new eruption point nearer the vent. This process produces a series of interconnecting lobate shapes that are pillow-like in cross-section. The skin cools much faster than the inside of the pillow, so it is very fine-grained, with a glassy texture. The magma inside the pillow cools slowly, so is slightly coarser grained than the skin, but nevertheless it is still classified as fine grained.
Pillow lavas can be used as a way-up indicator in geology;[9] that is, study of their shape reveals the attitude, or position, in which they were originally formed. Pillow lava shows it is still in its original orientation when:
Vesicles are found towards the top of a pillow (because the gas trapped as part of the rock is less dense than its solid surroundings).
The pillow structures show a convex (rounded) upper surface.
The pillows might have a tapered base downwards, as they may have moulded themselves to any underlying pillows during their formation.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Pillow_lava
Subscribe to:
Posts (Atom)