Thursday 29 March 2018
Wednesday 28 March 2018
Tuesday 27 March 2018
Sunday 25 March 2018
Saturday 24 March 2018
Blue-cheeked bee-eater - Merops persicus Pallas, 1773 - Πράσινος Μελισσοφάγος - Cyprus
The blue-cheeked bee-eater (Merops persicus) is a near passerine bird in the bee-eater family, Meropidae. The genus name Merops is Ancient Greek for "bee-eater", and persicus is Latin for "Persian".
It breeds in Northern Africa, and the Middle East from eastern Turkey to Kazakhstan and India. It is generally strongly migratory, wintering in tropical Africa, although some populations breed and live year-round in the Sahel. This species occurs as a rare vagrant north of its breeding range, with most vagrants occurring in Italy and Greece.This species, like other bee-eaters, is a richly coloured, slender bird. It is predominantly green; its face has blue sides with a black eye stripe, and a yellow and brown throat; the beak is black. It can reach a length of 31 cm (12 in), with the two elongated central tail feathers adding another 7 cm (2.8 in). Sexes are mostly alike but the tail-streamers of the female are shorter.
This is a bird which breeds in sub-tropical semi-desert with a few trees, such as acacia. It winters in open woodland or grassland. As the name suggests, bee-eaters predominantly eat insects, especially bees, wasps and hornets, which are caught in the air by sorties from an open perch. However, this species probably takes more dragonflies than any other food item. Its preferred hunting perch is telephone wires if available.
Blue-cheeked bee-eaters may nest solitarily or in loose colonies of up to ten birds. They may also nest in colonies with European bee-eaters. The nests are located in sandy banks, embankments, low cliffs or on the shore of the Caspian Sea. They make a relatively long tunnel of 1 to 3 m (3.3–9.8 ft) in length in which the four to eight (usually six or seven), spherical white eggs are laid. Both the male and the female take care of the eggs, although the female alone incubates them at night. Incubation takes 23–26 days.The call sounds 'flatter' and less 'fluty' than the European bee-eater.
Two subspecies are recognized:
Merops persicus persicus - Breeds in Asia, winters in East and Southern Africa
Merops persicus chrysocercus - Breeds in North Africa, winters in West Africa.
This species is closely related to blue-tailed bee-eater, M. philippinus of East Asia, and the olive bee-eater of Africa, and has been treated as being the same species (conspecific)
From https://en.wikipedia.org/wiki/Blue-cheeked_bee-eater
Photos and video Oroklini 24/3/2018 by George Konstantinou
Friday 23 March 2018
Thursday 22 March 2018
Wednesday 21 March 2018
Balkan anemone, Grecian windflower or winter windflower - Anemone blanda Schott & Kotschy - Cyprus
Photos Agios Ilarionas 16/3/2018 by George Konstantinou
Anemone blanda, common names Balkan anemone, Grecian windflower or winter windflower, is a species of flowering plant in the family Ranunculaceae, native to southeastern Europe, Turkey, Lebanon, and Syria. An herbaceous tuberous perennial, it grows to 15 cm (6 in) tall and broad. It is valued for its daisy-like flowers which appear in early Spring, a time when little else is in flower. The flowers are an intense shade of purple blue, but are also available in shades of pink and white. It grows in any well-drained soil which dries out in summer; hence it is often used for underplanting deciduous trees which provide the necessary conditions. It rapidly colonises any favoured location. The dark green foliage dies down in summer. This plant[4] and its cultivars A. blanda var. rosea 'Radar' and A. blanda ‘White Splendour’, have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.The specific epithet blanda means "mild" or "charming"
From https://en.wikipedia.org/wiki/Anemone_blanda
.JPG)
Bimaculated lark - Melanocorypha bimaculata (Menetries, 1832) - Βουνογαλιάντρα - Cyprus
The bimaculated lark (Melanocorypha bimaculata) breeds in warm temperate countries eastwards from Turkey into central Asia. It is the eastern counterpart of its relative, the calandra lark.
The bimaculated lark was originally placed in the genus Alauda. The current genus name, Melanocorypha is from Ancient Greek melas, "black", and koruphos a term used by ancient writers for a now unknown bird, but here confused with korudos, "lark". "Bimaculate" and the specific bimaculata are from New Latin bimaculatus, "two-spotted". The alternate name calandra lark should not be confused with the species of the same name. The alternate name Eastern calandra lark is also used for a subspecies of the calandra lark.This is a large, robust lark, 16–18 cm in length. It is an undistinguished looking species on the ground, mainly streaked grey above and white below, and with two small black patches on the breast sides, which give this species its name. It has a white supercilium.
In flight it shows short broad wings, which are grey-brown below, and a short tail with a white tip, but not white edges. The wing and tail patterns are distinctions from its more westerly relative.
The song is like a harder version of that of calandra lark.
The bimaculated lark is found from west-central Turkey to southern Kazakhstan, Kyrgyzstan, north-eastern Iran and northern Afghanistan. It is also found in northern Israel, Lebanon, western Syria and northern Iraq. It is mainly migratory, wintering in northeast Africa, and ranges widely throughout the greater Middle East to Pakistan, India and Tibet. It is a very rare vagrant to western Europe.
This is a bird of stony semi-desert and higher altitude cultivation. Its nest is on the ground, with 3-4 eggs being laid. Food is seeds and insects, the latter especially in the breeding season. It is gregarious in winter.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Bimaculated_lark
Photos Akrotiri 20/3/2018 by George Konstantinou
Thursday 15 March 2018
Golden anemone - Condylactis aurantiaca (Delle Chiaje, 1825) - Cyprus
Condylactis aurantiaca, common name golden anemone, is a species of sea anemone in the family Actiniidae. This species always remains largely buried in sand or sediment, attached to the substrate, with only the oral disc and tentacles visible.
The column is translucent white with white spots, and grows to approximately 7 centimetres (2.8 in) in diameter. The oral disc may reach 12 centimetres (4.7 in). The overall diameter with the tentacles spread out is around 30 centimetres (12 in). This species usually has five whorls of tentacles, with 96 tentacles present when it is fully developed. The tentacles are each around 8 centimetres (3 in) long, green to yellow in colour, and sometimes greyish. They often have bands of white and other colours, and purple tips. The mouth, in the centre of the oral disc, is purplish.Condylactis aurantiaca is found only in the Mediterranean Sea in depths of up to 80 metres. The base is attached to a rock, stone or shell and the column immersed in sediment, usually sand or gravel.
Like other sea anemones, this species catches prey with its tentacles which are armed with many cnidocytes, stinging cells which kill the prey. The prey is then transferred by the tentacles to the mouth. This sea anemone reproduces in spring and summer by releasing gametes into the water column where they are fertilised and develop into planula larvae. Alternatively, the gametes can be retained in the body cavity, the larvae being brooded there till the spring.
The shrimp species Periclimenes aegylios may be found living symbiotically with this sea anemone
From https://en.wikipedia.org/wiki/Condylactis_aurantiaca
Underwater photos March 2018 at Akrotiri by Kostas Aristeidou
Starfish - Hacelia attenuata John Edward Gray, 1840 - Cyprus
Hacelia attenuata is a species of sea star. The type species of the genus Hacelia, it was described by John Edward Gray in 1840. It is found in the Mediterranean Sea.Underwater photos March 2018 at Akrotiri by Kostas Aristeidou
Wednesday 28 February 2018
Sunday 25 February 2018
Saturday 24 February 2018
Friday 23 February 2018
Thursday 22 February 2018
Οι 11 σαύρες της Κύπρου (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 18/2/2018
See also
Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου
Οι σαύρες ανήκουν στα ερπετά και σε ολόκληρο τον πλανήτη συναντούμε πέρα από 6.000 διαφορετικά είδη. Τις συναντούμε σε όλο τον κόσμο εκτός από την ανταρτική.
Στην Κύπρο συναντούμε 22 διαφορετικά είδη ερπετών εκ των οποίων τα 8 είναι φίδια, τα 3 είναι χελώνες και τα 11 είναι σαύρες. Και τα 11 είδη σαυρών που συναντούμε στον τόπο μας είναι εντελώς ακίνδυνες για τον άνθρωπο και τις συναντούμε, από το υψόμετρο της θάλασσας μέχρι τις ψηλότερες κορυφές του Τροόδους. Όλες οι σαύρες της Κύπρου είναι προστατευόμενες από τη Σύμβαση της Βέρνης (Παράρτημα ΙΙI), αλλά και από κυπριακές νομοθεσίες.
Από το περιβάλλον
Όλες οι σαύρες είναι ενεργές από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο λόγω του ότι όλα τα ερπετά είναι ψυχρόαιμα, δηλαδή δεν έχουν δική τους θερμοκρασία σώματος, όπως τα θηλαστικά ή τα πουλιά και παίρνουν τη θερμότητά τους από το περιβάλλον το οποίο τους χρειάζεται για να είναι ενεργά. Τον χειμώνα πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Στην Κύπρο λόγω όμως του ήπιου χειμώνα που έχουμε μπορούμε να συναντήσουμε σαύρες ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα όταν έχει ηλιόλουστη μέρα και μπορούμε να τις δούμε να λιάζονται πάνω σε πέτρες απορροφώντας τη θερμότητα του χειμωνιάτικου ηλίου.
Οι σαύρες είναι πολύ ωφέλιμες για τη γεωργία, καθώς ένα μεγάλο μέρος της διατροφής τους αποτελείται από έντομα που προκαλούν ανυπολόγιστες ζημιές στον άνθρωπο, όπως οι ακρίδες και κρατούν τις ισορροπίες της φύσης. Όλες σχεδόν οι σαύρες ζευγαρώνουν τέλος της άνοιξης, αρχές καλοκαιριού και γεννούν τα αβγά τους στα μέσα του καλοκαιριού τα οποία εκκολάπτονται το φθινόπωρο. Μόνο ο χαμαιλέοντας γεννά το φθινόπωρο και τα αβγά του εκκολάπτονται τον επόμενο χρόνο την άνοιξη. Όλες οι σαύρες που έχουμε στην Κύπρο γεννούν αβγά χρώματος άσπρου, εκτός από μια που γεννά ζωντανά μικρά και είναι ο Chalcides ocellatus (βυζάστρα). Ο τρόπος που εναποθέτουν τα αβγά τους παραλλάσσει από είδος σε είδος, μερικά είδη όπως οι μισιαροί εναποθέτουν τα αβγά τους σε σχισμές στη γη, σε τρύπες, κάτω από πέτρες και άλλα αντικείμενα. Άλλα είδη όπως ο κουρκουτάς και ο χαμαιλέοντας θάβουν τα αβγά τους στο έδαφος.
Οι σαύρες ανήκουν στα ερπετά και σε ολόκληρο τον πλανήτη συναντούμε πέρα από 6.000 διαφορετικά είδη. Τις συναντούμε σε όλο τον κόσμο εκτός από την ανταρτική.
Στην Κύπρο συναντούμε 22 διαφορετικά είδη ερπετών εκ των οποίων τα 8 είναι φίδια, τα 3 είναι χελώνες και τα 11 είναι σαύρες. Και τα 11 είδη σαυρών που συναντούμε στον τόπο μας είναι εντελώς ακίνδυνες για τον άνθρωπο και τις συναντούμε, από το υψόμετρο της θάλασσας μέχρι τις ψηλότερες κορυφές του Τροόδους. Όλες οι σαύρες της Κύπρου είναι προστατευόμενες από τη Σύμβαση της Βέρνης (Παράρτημα ΙΙI), αλλά και από κυπριακές νομοθεσίες.
Από το περιβάλλον
Όλες οι σαύρες είναι ενεργές από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο λόγω του ότι όλα τα ερπετά είναι ψυχρόαιμα, δηλαδή δεν έχουν δική τους θερμοκρασία σώματος, όπως τα θηλαστικά ή τα πουλιά και παίρνουν τη θερμότητά τους από το περιβάλλον το οποίο τους χρειάζεται για να είναι ενεργά. Τον χειμώνα πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Στην Κύπρο λόγω όμως του ήπιου χειμώνα που έχουμε μπορούμε να συναντήσουμε σαύρες ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα όταν έχει ηλιόλουστη μέρα και μπορούμε να τις δούμε να λιάζονται πάνω σε πέτρες απορροφώντας τη θερμότητα του χειμωνιάτικου ηλίου.
Οι σαύρες είναι πολύ ωφέλιμες για τη γεωργία, καθώς ένα μεγάλο μέρος της διατροφής τους αποτελείται από έντομα που προκαλούν ανυπολόγιστες ζημιές στον άνθρωπο, όπως οι ακρίδες και κρατούν τις ισορροπίες της φύσης. Όλες σχεδόν οι σαύρες ζευγαρώνουν τέλος της άνοιξης, αρχές καλοκαιριού και γεννούν τα αβγά τους στα μέσα του καλοκαιριού τα οποία εκκολάπτονται το φθινόπωρο. Μόνο ο χαμαιλέοντας γεννά το φθινόπωρο και τα αβγά του εκκολάπτονται τον επόμενο χρόνο την άνοιξη. Όλες οι σαύρες που έχουμε στην Κύπρο γεννούν αβγά χρώματος άσπρου, εκτός από μια που γεννά ζωντανά μικρά και είναι ο Chalcides ocellatus (βυζάστρα). Ο τρόπος που εναποθέτουν τα αβγά τους παραλλάσσει από είδος σε είδος, μερικά είδη όπως οι μισιαροί εναποθέτουν τα αβγά τους σε σχισμές στη γη, σε τρύπες, κάτω από πέτρες και άλλα αντικείμενα. Άλλα είδη όπως ο κουρκουτάς και ο χαμαιλέοντας θάβουν τα αβγά τους στο έδαφος.
Μερικά είδη γεννούν αβγά με τσόφλι όπως και τα πουλιά, ενώ άλλα είδη όπως ο χαμαιλέοντας και ο κουρκουτάς δεν γεννούν αβγά με τσόφλι, αλλά μόνο με μεμβράνη όπως και τα φίδια. Τα αβγά δεν επωάζονται από τους γονείς όπως τα πουλιά αλλά εκκολάπτονται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Μετά τη γέννηση των αβγών η μητέρα συνεχίζει τον δρόμο της και δεν έχει πλέον καμία επαφή με τα αβγά και τα μικρά. Τα μικρά μετά την εκκόλαψη είναι ικανά να επιβιώνουν και να τρέφονται μόνα τους.
Mόνο στην Κύπρο
Μερικά είδη όπως οι μισιαροί, η βυζάστρα και ο ευμήκης είναι νυκτόβια είδη και δραστηριοποιούνται τη νύχτα αλλά κάποτε μπορούμε να τα δούμε και τη μέρα. Μπορούμε να δούμε τους μισιαρούς να κυνηγούν τα βράδια κοντά σε φώτα τα οποία προσελκύουν ιπτάμενα έντομα, κυρίως νυχτοπεταλούδες.
Ο ευμήκης αποτελεί τη μεγαλύτερη αλλά και πιο σπάνια σαύρα από όλες τις σαύρες που έχουμε στην Κύπρο και μπορεί να φτάσει σε μήκος μέχρι και 50 πόντους.
Η Troodos Lizard - Phoenicolacerta troodica - Σαύρα του Τροόδους αποτελεί ενδημικό είδος της Κύπρου, δηλαδή υπάρχει μόνο στην Κύπρο και πουθενά αλλού στον κόσμο. Ονομάζεται σαύρα του Τροόδους από όπου πήρε και το όνομά της, αλλά τη συναντούμε παντού σε ολόκληρη την Κύπρο.
Ο χαμαιλέοντας έχει την ικανότητα να αλλάζει χρώμα ανάλογα με τον περιβάλλον του για σκοπούς καμουφλάζ, επίσης χρώμα αλλάζει και όταν αλλάζει η διάθεσή του. Αυτή είναι η μόνη του άμυνα προς τους θηρευτές του, καθώς είναι η πιο αργή σαύρα που έχουμε και δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα.
Όλες οι σαύρες τρέφονται με έντομα, αράχνες, ενώ μερικά είδη τρέφονται και με μικρά σαλιγκάρια και με διάφορα φυτικά είδη. Μερικά είδη τρέφονται και με άλλα είδη σαυρών, αλλά παρουσιάζουν και κανιβαλισμό δηλαδή τρώνε και σαύρες του δικού τους είδους όπως η σαύρα του Τροόδους.
Μερικά είδη όπως οι μισιαροί όταν κυνηγιόνται από θηρευτές, όπως φίδια, μπορούν να αποκόψουν την ουρά τους για να γλυτώσουν, συγκεκριμένα αποκόπτουν την ουρά τους και η ουρά αν και κομμένη συνεχίζει να κινείται αποσπώντας την προσοχή του θηρευτή και έτσι δίνεται η ευκαιρία στη σαύρα να ξεφύγει. Όλες σχεδόν οι σαύρες έχουν αναγέννηση και η κομμένη ουρά τους μεγαλώνει ξανά.
Ο αβλέφαρος και η βυζάστρα έχουν πάρα πολύ μικρά ατροφικά πόδια και οι κινήσεις τους μοιάζουν περισσότερο με φίδι, έτσι πολλοί όταν τις δουν τις περνούν για μικρά φίδια και πανικοβάλλονται.
Τα 11 είδη σαυρών που συναντούμε στην Κύπρο είναι:
Budak's snake-eyed skink - Ablepharus budaki Αβλέφαρος
Bridled mabuya- Trachylepis vittata Μαμπούγια η ταινιωτή
Common chameleon or Mediterranean chameleon (Chamaeleo chamaeleon) Χαμαιλέων
Kotschy's gecko - Mediodactylus kotschyi Μισιαρός
Mediterranean house gecko - Hemidactylus turcicus Μισιαρός
Ocellated skink - Chalcides ocellatus – Βυζάστρα
Schneider's skink - Eumeces schneideri - Ευμήκης ο στικτός
Schreiber's fringe-fingered lizard - Acanthodactylus schreiberi - Ακανθοδάκτυλος - Αμμόσαυρα
Sling Tailed Agama - Stellagama stellio Κουρκουτάς
Snake-eyed lizard - Ophisops elegans – Αλιζαύρα
Troodos Lizard - Phoenicolacerta troodica - Σαύρα του Τροόδους.
Οι εχθροί που αντιμετωπίζουν οι σαύρες είναι τα αρπαχτικά πουλιά, τα φίδια, οι αλεπούδες, οι σκαντζόχοιροι, οι γάτες και φυσικά ο άνθρωπος με διάφορες ενέργειες, όπως οι ψεκασμοί, οι οποίοι έχουν αποτέλεσμα την έλλειψη τροφής των ζώων αυτών καθώς και η καταστροφή των βιοτόπων. Επίσης οι άνθρωποι συνήθως όπου τις δουν τις σκοτώνουν διότι πιστεύουν διάφορους ανυπόστατους μύθους που κυκλοφορούν. Ένας μύθος που κυκλοφορεί λέει ότι ο χαμαιλέοντας δαγκώνει τις μύτες και αν σου δαγκώσει τη μύτη για να σε αφήσει πρέπει να ανέβει ο γάιδαρος πάνω στον φούρνο, δηλαδή ποτέ και για αυτό τον χαμαιλέοντα τον λένε και δακανομούτα. Ένας άλλος μύθος λέει ότι ο ευμήκης και η βυζάστρα πάνε τη νύχτα στις μάντρες και πίνουν γάλα βυζαίνοντας τα αιγοπρόβατα εξ ου και το όνομα βυζάστρα. Όλοι αυτοί οι γελοίοι μύθοι που αφορούν όχι μόνο τις σαύρες άλλα και άλλα πολλά είδη του τόπου μας, κυκλοφορούν από γενιά σε γενιά και πραγματικά οι άνθρωποι τους πιστεύουν και σκοτώνουν τα ζώα. Στην ουσία όλοι αυτοί οι μύθοι δρουν εναντίον της βιοποικιλότητας του τόπου μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Subscribe to:
Posts (Atom)